Με αφορμή τη μνήμη των Αγίων Αναργύρων του π. Παναγιώτη Κιντή
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, κάθε τόσο ανατέλλει μια εορτή που δεν έρχεται απλώς να θυμίσει, αλλά να φωτίσει. Μια από αυτές είναι η μνήμη των Αγίων Αναργύρων, των αγίων ιατρών Κοσμά και Δαμιανού. Δυο άνθρωποι που δεν κράτησαν την επιστήμη για δικό τους όφελος, αλλά την έκαναν προσφορά, προσευχή, διακονία.
Οι Άγιοι Ανάργυροι δεν γιατρεύανε μόνο με φάρμακα, αλλά με πίστη, αγάπη και ελεημοσύνη. Θεράπευαν και σώματα και ψυχές. Άπλωναν το χέρι τους για να δώσουν.
Κι αυτή η αγιότητα –η σιωπηλή, η ταπεινή, η αληθινή– δεν χάθηκε.
Συνεχίζεται σήμερα στα χέρια όλων εκείνων που υπηρετούν την ιατρική ως λειτούργημα.
Σε κάθε γιατρό που δεν ξεχνά τον άνθρωπο πίσω από την ασθένεια. Σε κάθε νοσηλευτή που αγρυπνά. Σε κάθε φροντιστή που δίνει λίγη στοργή όταν όλα δείχνουν σκοτεινά.
Γιατί ο αληθινός ιατρός δεν είναι μόνο αυτός που ξέρει. Είναι αυτός που συμπονά. Που κοιτά στα μάτια τον άρρωστο και του λέει: «Μη φοβάσαι, είμαι εδώ». Είναι αυτός που σιωπά δίπλα στο βάρος του πόνου, που απλώνει το χέρι με σεβασμό, που παλεύει με τις πιθανότητες χωρίς να χάνει την ελπίδα.
Ο γιατρός είναι, αν το θελήσει, συνεργός του Θεού.
Το ιατρείο μπορεί να γίνει τόπος ιερός, και η ποδιά να θυμίζει ένδυμα διακονίας.
Και μέσα σε αυτό το λειτούργημα, η πίστη δεν έρχεται να αντικαταστήσει την επιστήμη, αλλά να τη φωτίσει. Να της δώσει ψυχή. Να θυμίσει πως κάθε άνθρωπος είναι εικόνα Θεού, ακόμη και όταν πονά, ακόμη και όταν πεθαίνει.
Ας τιμούμε πάντοτε μαζί με τους Αγίους Αναργύρους, και όλους εκείνους που συνεχίζουν το έργο τους:
Με γνώση, με σεβασμό, με κόπο, με σιωπηλές προσευχές στα επείγοντα, με αγωνία στα χειρουργεία, με κουράγιο που τους κρατά όρθιους στις πιο δύσκολες στιγμές.
Αν είσαι γιατρός, κράτα ζωντανή την αγάπη για τον άνθρωπο.
Αν έχεις γιατρό, ευχαρίστησέ τον.
Αν δεν μπορείς να γιατρέψεις, γίνε ο ίδιος φάρμακο με ένα καλό λόγο, μια προσευχή, μια αγκαλιά.
Στη μνήμη των Αγίων Αναργύρων, ας ζητήσουμε όλοι το δικό τους χάρισμα:
Να βλέπουμε τον πόνο με καλοσύνη, να γιατρεύουμε με αλήθεια, και να αγαπάμε χωρίς όριο.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει, δεν είναι το φάρμακο, αλλά…
τα χέρια που γιατρεύουν με την καρδιά.
Οι Άγιοι Ανάργυροι δεν γιατρεύανε μόνο με φάρμακα, αλλά με πίστη, αγάπη και ελεημοσύνη. Θεράπευαν και σώματα και ψυχές. Άπλωναν το χέρι τους για να δώσουν.
Κι αυτή η αγιότητα –η σιωπηλή, η ταπεινή, η αληθινή– δεν χάθηκε.
Συνεχίζεται σήμερα στα χέρια όλων εκείνων που υπηρετούν την ιατρική ως λειτούργημα.
Σε κάθε γιατρό που δεν ξεχνά τον άνθρωπο πίσω από την ασθένεια. Σε κάθε νοσηλευτή που αγρυπνά. Σε κάθε φροντιστή που δίνει λίγη στοργή όταν όλα δείχνουν σκοτεινά.
Γιατί ο αληθινός ιατρός δεν είναι μόνο αυτός που ξέρει. Είναι αυτός που συμπονά. Που κοιτά στα μάτια τον άρρωστο και του λέει: «Μη φοβάσαι, είμαι εδώ». Είναι αυτός που σιωπά δίπλα στο βάρος του πόνου, που απλώνει το χέρι με σεβασμό, που παλεύει με τις πιθανότητες χωρίς να χάνει την ελπίδα.
Ο γιατρός είναι, αν το θελήσει, συνεργός του Θεού.
Το ιατρείο μπορεί να γίνει τόπος ιερός, και η ποδιά να θυμίζει ένδυμα διακονίας.
Και μέσα σε αυτό το λειτούργημα, η πίστη δεν έρχεται να αντικαταστήσει την επιστήμη, αλλά να τη φωτίσει. Να της δώσει ψυχή. Να θυμίσει πως κάθε άνθρωπος είναι εικόνα Θεού, ακόμη και όταν πονά, ακόμη και όταν πεθαίνει.
Ας τιμούμε πάντοτε μαζί με τους Αγίους Αναργύρους, και όλους εκείνους που συνεχίζουν το έργο τους:
Με γνώση, με σεβασμό, με κόπο, με σιωπηλές προσευχές στα επείγοντα, με αγωνία στα χειρουργεία, με κουράγιο που τους κρατά όρθιους στις πιο δύσκολες στιγμές.
Αν είσαι γιατρός, κράτα ζωντανή την αγάπη για τον άνθρωπο.
Αν έχεις γιατρό, ευχαρίστησέ τον.
Αν δεν μπορείς να γιατρέψεις, γίνε ο ίδιος φάρμακο με ένα καλό λόγο, μια προσευχή, μια αγκαλιά.
Στη μνήμη των Αγίων Αναργύρων, ας ζητήσουμε όλοι το δικό τους χάρισμα:
Να βλέπουμε τον πόνο με καλοσύνη, να γιατρεύουμε με αλήθεια, και να αγαπάμε χωρίς όριο.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει, δεν είναι το φάρμακο, αλλά…
τα χέρια που γιατρεύουν με την καρδιά.