Πανηγυρίζει μεγαλοπρεπώς στην Αργολίδα η ομώνυμη Ιερά Μονή της Αγίας Μαρίνας που βρίσκεται στην νότια Πλευρά του κάστρου Λάρισα στην πόλη του Άργους.Ανήμερα της εορτής τελέστηκε ο όρθρος και η θεία λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας , χοροστατούντος , με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκταρίου , ο Μητροπολίτης Ιρλανδίας Ιάκωβος (Οικουμενικό Πατριαρχείο) ,ο οποίος κήρυξε κα τον θείο λόγο .
Κατά τις Ιερές ακολουθίες έψαλε ο λαμπαδάριος του καθεδρικού Ι.Ν. Αγίου Πέτρου Άργους Ι.Χαβιαρλής.
Στο τέλος της θείας λειτουργίας η ηγουμένη της Μονής Μοναχή Χρυσοστόμη , ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Ιάκωβο για την τέλεση των Ιερών ακολουθιών και τους Ιερείς που παραβρέθηκε στους εορτασμούς της Αγίας Μαρίνας.
Με περισσή ευλάβεια και πίστη, κάθε χρόνο πλήθος προσκυνητών συρρέουν στην Ιερά Μονή για να ζητήσουν τη χάρη και το έλεος της Αγίας Μαρίνας και να καταθέσουν την ελπίδα, την αγωνία και την προσδοκία τους στη θαυματουργή Αγία.
Στη νότια πλευρά του κάστρου του Άργους, στολίζει το κατάλευκο μοναστήρι της Αγίας Μαρίνας. Ένα σχετικά μικρό συγκρότημα, που κυριολεκτικά κρέμεται στην άκρη του βουνού της Λάρισας. Πάνω του στέκεται αγέρωχο το ιστορικό κάστρο του Άργους.
Η Μονή Αγίας Μαρίνας Άργους είναι ένα σχετικά μικρό συγκρότημα που ανήκει στο Δήμο Άργους – Μυκηνών, βρίσκεται στη νότια πλευρά του κάστρου του Άργους και κρέμεται στην άκρη του βουνού της Λάρισας.
Πρώτη αναφορά για την ύπαρξη της εκκλησίας γίνεται το 1729 από τον Γάλλο κληρικό Michel Fourmont, η οποία όμως καταστράφηκε ολοσχερώς επί Τουρκοκρατίας.
Το 1965, οι δύο μοναχές αδελφές Σαμιώτη αποσπάστηκαν από γειτονική μονή και εγκαταστάθηκαν στη Μονή Αγίας Μαρίνας Άργους, όπου έχτισαν τα πρώτα μικρά οικήματα. Στο ανατολικό τμήμα της αυλής, το 1970 κτίσθηκε ένας μικρός ναός, αφιερωμένος στην Παναγία τη Γιάτρισσα, στην Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου και στην Αγία Μαρία την Αιγυπτία
Σε ένα τοπίο κυριολεκτικά μέσα στη φύση, ανάμεσα στα λουλούδια και τα κυπαρίσσια, τη ρίγανη, το θυμάρι και τον ύσσωπο, ο επισκέπτης μπορεί να δει από τον εξώστη την πόλη του Άργους και τον Αργολικό κάμπο.
Στο εσωτερικό της Μονής Αγίας Μαρίνας Άργους υπάρχουν εικόνες λαϊκής τεχνοτροπίας που είναι έργα του 1830 – 1870, ενώ ο ναός είναι μια μικρή κεραμοσκέπαστη βασιλική, με εσωτερικό θόλο. Το τέμπλο της είναι απλό και ξύλινο. 
Η εικόνα της Αγίας Μαρίνας που κρατάει το διάβολο από τα κέρατα θεωρείται θαυματουργή, κυρίως για τα μικρά παιδιά που είναι άρρωστα. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, η Αγία Μαρίνα είχε χτυπήσει το διάβολο με ένα σφυρί όταν ήταν 15 ετών.
Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ' αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του. Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Ολύμβριος, που διέταξε να τη συλλάβουν για ανάκριση..
Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να αρνηθεί το Χριστό και να γίνει σύζυγος του. Μάταια, όμως. Η Αγία Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Ολυμβρίου αντέτασσε τη φράση: «Είμαι χριστιανή». Τότε ο σκληρός έπαρχος διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την καταξέσχισε άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε η γη έγινε κόκκινη από το αίμα που έτρεξε. 
Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για πολλή ώρα και μετά τη φυλάκισε. Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε.
Όταν για δεύτερη φορά την εξέτασε και διαπίστωσε ότι η πίστη της Αγίας Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Αλλά οι πληγές της με θαύμα έκλεισαν, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά σ' αύτόν τον κίνδυνο ο έπαρχος τελικά αποκεφάλισε τη Μαρίνα, που έτσι πήρε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.
Tα άγια λείψανα της φυλάγονταν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την πρώτη άλωση της από τους Λατίνους, το 1204 μ.Χ., ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές βρίσκονταν μέχρι το 908 μ.Χ. στην Αντιόχεια και στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ιταλία.
