Μετά τήν μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς συνέχεια, ἔρχεται ἡ ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων.
Ἑορτάζουμε καί τιμοῦμε ὅλους τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Τούς ἁγίους, γνωστούς καί ἄγνωστους, ὅλων τῶν αἰώνων.
Μεγάλους στήν ἡλικία, νέους, ἀκόμη καί νήπια, ἄνδρες, γυναῖκες, μορφωμένους, ὀλιγογράμματους, ὅλων τῶν ἐπαγγελμάτων, Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχούς, λαϊκούς, Ἕλληνες τό γένος καί μή.
Ὅλους, μέ τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τους ὡς προφῆτες, δίκαιοι, ἀπόστολοι, ἰσαπόστολοι, μάρτυρες, μεγαλομάρτυρες, νεομάρτυρες, ὅσιοι, ὁσιομάρτυρες, ὁμολογητές, Πατέρες καί Διδάσκαλοι.
Ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι, οἱ ἅγιοι πάντες εἶναι οἱ προσωπικότητες ἐκεῖνες πού ἀγάπησαν τόν Θεό καί ὁ Θεός τούς ἀγάπησε καί συνάμα χαρίτωσε.
Ἔτσι ἔχουν ἀποκτήσει τά μείζονα χαρίσματα καί τά ἅγια λείψανά τους, οἱ εἰκόνες τους μεταδίδουν εὐλογία καί χάρι στούς πιστεύοντες.
Οἱ ἅγιοι, λοιπόν, εἶναι τά ἄνθη τοῦ Παραδείσου, οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ, οἱ καρποί τοῦ Πνεύματος, ἡ ἐφαρμογή τοῦ Εὐαγγελίου στή πράξη, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, τά «σιωπῶντα κηρύγματα», ὡς λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος.
Οἱ ἅγιοι μοιάζουν μέ τό κρύσταλλο. Καί τό κρύσταλλο μέ τήν ἀπόλυτη διαφάνειά του ἀφήνει νά περνοῦν ἐλεύθερα οἱ ἡλιακές ἀκτῖνες πού φωτίζουν θερμαίνουν καί ζωογονοῦν.
Ἔτσι οἱ ἅγιοι ἀφήνουν νά περνᾶ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού φωτίζει, θερμαίνει καί ζωογονεῖ τήν ψυχή, ἀφοῦ οἱ βίοι τῶν ἁγίων, τά συναξάρια, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ βίωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ πού ἐπαναλαμβάνονται λίγο ἤ πολύ κατά τοῦτο ἤ ἐκεῖνο τρόπο σέ κάθε ἅγιο.
*
Καθίστανται, ἔτσι, ὁδοδεῖκτες στή ζωή μας. Μᾶς δείχνουν τόν δρόμο πρός τήν ἐν Χριστῷ ζωή, μᾶς ἀποκαλύπτουν τήν μόνη κατεύθυνση, ἐκείνη τῆς ἁγιότητος.
Ἴσως ἀκούγεται παράδοξα στίς ἡμέρες μας ἡ λέξη ἁγιότητα. Ἀλλά, γι' αὐτήν δέν εἴμεθα κεκλημένοι; Ἄν ἡ κλασική ἀρχαιότητα προέβαλε τήν ἀνδρεία, τήν δικαιοσύνη, τήν σοφία, ἡ χριστιανική διδασκαλία ἔφερε τίς ἔννοιες μετάνοια, ἀγάπη, ἀνάσταση ἀλλά καί ἁγιότητα.
Ἄν σήμερα ἀκούγονται καθημερινά οἱ λέξεις καί ἔννοιες, ὅπως παγκοσμιοποίηση, νεοτερικότητα, οἰκονομία, κατανάλωση, διασκέδαση, ὡστόσο ἡ λέξη ἁγιότητα ὑπάρχει καί δέν εἶναι ὑπόθεση οὐτοπίας. Καί τοῦτο, γιατί ἡ ἁγιότητα εἶναι τό «τέλος» τοῦ προορισμοῦ μας.
Εἶναι ἡ πληρότητα τοῦ σκοποῦ καί νοήματος τῆς ζωῆς. Εἶναι αὐτό πού ὀνομάζουμε σωτηρία μας.
Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας θά γράψουν καί θά ποῦν ὅτι ἁγιότητα εἶναι τό «ὁρᾶν τόν Θεόν» καί «ἀεί τόν Θεόν κτᾶσθαι».
Συνελόντ' εἰπεῖν, οἱ ἅγιοι αὐτό τό βασικό στοιχεῖο τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, τήν ἁγιότητα σαρκώνουν στήν ὕπαρξή τους καί αὐτό τό θεῖον προσκλητήριο «ἅγιοι ἔσεσθε» ἀδιάκοπα ἐπαναλαμβάνουν στόν καθένα μας «Τοῦτο γάρ ἐστι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν» (Α' Θεσσ. 4,3).
Του Μητροπολίτη Μάνης Χρυσοστόμου Γ'
.jpg)
