Γεννιόμαστε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε…Αυτές οι ρήσεις, βγαλμένες από τις…φιλοσοφικές σχολές των κοιμητηρίων και από τις διδαχές των Χριστοκηρύκων, για κάποιους, τους πολλούς τούτου του μάταιου κόσμου, δεν είναι ταιριαστές και εύστοχες σε μια μέρα αποχαιρετισμού ενός νέου ανθρώπου. Μα αν αυτός ο άνθρωπος όσα χρόνια έζησε, συνεχώς πάσχιζε για να είναι έτοιμος για τούτη τη μέρα, τότε συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά, τα φαινομενικά βαρύγδουπα και μακάβρια, αποκτούν υπόσταση και κάπως έτσι αρχίζεις και εσύ να φιλοσοφείς πάνω στο μεγάλο μυστήριο.
Ο Σάββας αγωνίστηκε τον καλόν αγώνα όσο λίγοι.
Ευγενική ανυπόκριτα και βαθιά φιλόΧριστη η ψυχή του.
Δεν συμβάδιζε ποτέ η ηλικία του με το πνεύμα του και τη βιωτή του. Ποτέ με τον συρμό ο Σάββας. Πάντοτε με την μικρά ζύμη και το μικρό ποίμνιο. Ιεροψάλτης με θαυμαστή συναίσθηση του βάρους και της σπουδαιότητας του διακονήματός του. Θεολογίας απόφοιτος, αλλά Θεού αέναος σπουδαστής. Άνθρωπος παλαιάς κοπής. Μα ποτέ παλαιός! Πάντοτε νέος και ανακαινούμενος κατ΄ εικόνα του κτίσαντος αυτόν” (Κολ. 3, 9-10). Τόσο φιλακόλουθος! Κάθε μέρα της Αγίας μας Πίστης αφ΄ εσπέρας ξεχωριστή και σπουδαία για εκείνον.
Μα η πλέον θαυμαστή και τόσο ασυνάντητη αρετή του, εκείνη που μας έκανε όλους να απορούμε ήταν ότι δεν κατέκρινε ποτέ κανέναν. Ό,τι και να του έλεγες, εκείνος ο απειρόκακος και αμνησίκακος, θα έβρισκε πάντα έναν τρόπο να σου…ξεγλιστρήσει και να πάει την κουβέντα σε άλλα μονοπάτια του πνεύματος, στους Αγίους Τόπους που τόσο τον σαγήνευαν, στης μουσική των Αγγέλων που τόσο αγάπησε, στο συναξάρι των γνησίων φίλων του Θεανθρώπου. Διαβατήριο και εισιτήριο για ταξίδι με το εξπρές του Παραδείσου το ακατάκριτό του.
Πόσο σε βεβαίωνε η κεκοιμημένη μορφή του, εκεί στο κέντρο του ηγαπημένου του Ναού των Ισαποστόλων που όσο λίγοι τίμησε, για αυτό το απρόσκοπτο τεσσαρακονθήμερο δρομολόγιο. Μορφή χωρίς ίχνος υπερβολής οσιακή, σμιλεμένη στου πόνου το αμόνι. Δοκιμάστηκε σχεδόν 2 χρόνια, ή μάλλον 53, για να αποκτήσει τούτη την όψη που σήμερα ανήμερα των μεγάλων Φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητας, δεν σταματούσες άφοβα να θωρείς και να γεμίζεις με βεβαιότητα και ελπίδα αιωνίου.
Τον επισκεφτήκαμε 3 μέρες πριν κοιμηθεί στο…χωνευτήριο- δωμάτιο του Νοσοκομείου. Η χρυσαφένια του ψυχή, αδιάλυτη και αδιάβρωτη πια, ετοιμαζόταν για τον προσωρινό αποχωρισμό. Οι θέσεις δίπλα του έμοιαζαν όντως με έδρανα Φιλοσοφικής Σχολής. Εκείνοι που τον διακόνησαν σε όλον αυτόν τον ανήφορο, ήταν σαν να μελέτησαν αμέτρητες σελίδες πατερικής διδασκαλίας. Χαρμολύπη παντού, φόβος ουδαμού!
Ο Άγιος Νεκτάριος βαλμένος στον τοίχο συνεχώς επαναλάμβανε το «η δύναμίς μου εν ασθένεια τελειούται». Στο Τ των Χαιρετισμών που ξεκινήσαμε να λέμε απ΄το μικρό βιβλιαράκι σιμά του, άνοιξε μετά από ώρα διάπλατα τα μάτια του. Ελάχιστοι θα άνοιγαν τα μάτια τους, ειδικά σε αυτό το γράμμα…«Ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ’ οις δέδοται»( Ματθ.19,11).
Στο ψαλτήρι, του Αγίου Δαμασκηνού οι ποιητικοί στίχοι μελωδήθηκαν από τους αδελφούς συνοδοιπόρους του.
Πόσο ταιριαστό θα ήταν να ακουγόταν, εξαιρετικά για τον Σάββα σήμερα και ένα τροπάρι από την ακολουθία του Γάμου!
"Άγιοι Μάρτυρες, οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες"!
Καλό Παράδεισο αδελφέ! Να ανταμωθείς με τους Φιλόθεους γονήδες σου και να χαίρεστε στο Φως του Χριστού!
Να σκεπάζετε με τις μεσιτείες σας την αγαπημένη μικρή σας και όλους εμάς που μένουμε πίσω να στοχαζόμαστε το γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο!
Δυνατό το… απήχημα που σήμερα ιδίως μας δώρισες!
Χριστός Ανέστη!
Νώντας Σκοπετέας
Εις αγαθήν ανάμνηση του μακαριστού αδελφού και Ιεροψάλτη Σάββα Χατζηγεωργίου.
.webp)
