Πόσες φορές δεν νιώσαμε μέσα μας να γεννιέται ένας λογισμός – φαινομενικά αθώος, αλλά φορτωμένος με δηλητήριο; Ένας λογισμός κατάκρισης. Ένας λογισμός θυμού. Ένας λογισμός ανηθικότητας ή απιστίας. Ένας λογισμός αυτολύπησης ή υπερηφάνειας. Πόσες φορές δεν ξεκίνησε η πτώση μας όχι από μια πράξη, αλλά από μια σκέψη;
Στην ησυχία της νύχτας, στην ώρα της δουλειάς, στην κοινωνική συναναστροφή, ο εχθρός δεν κοιμάται. Δεν έρχεται με φωνές και κραυγές. Έρχεται με ψιθύρους. Και βρίσκει τρόπο να περάσει στον νου μας. Εκεί, στο πιο ιερό σημείο του ανθρώπου – στην καρδιά και στον λογισμό.
Αυτός είναι και ο στόχος μας σήμερα. Να μιλήσουμε ανοιχτά και ξεκάθαρα για τους κακούς λογισμούς, αυτόν τον Δούρειο Ίππο που ρίχνει ο διάβολος μέσα στην ψυχή για να την διαβρώσει από μέσα, σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Γιατί, αδελφοί μου, ας μην γελιόμαστε: η αμαρτία δεν ξεκινάει από την πράξη. Ξεκινάει από τον λογισμό. Ο λογισμός είναι η ρίζα. Αν δεν την ξεριζώσεις όταν είναι μικρή, θα θεριέψει. Θα γίνει δέντρο με πικρούς καρπούς. Και τότε, δεν κόβεται εύκολα.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν αυστηροί αλλά σοφοί σ’ αυτό. Δεν έδιναν χώρο στον λογισμό. Ούτε συζητούσαν μαζί του. Τον αποστρέφονταν αμέσως. Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε:
«Όπως διώχνεις έναν σκορπιό από πάνω σου, έτσι να πετάς και τον κακό λογισμό.»
Δυστυχώς όμως, εμείς δεν το κάνουμε αυτό. Αντί να αντισταθούμε, συζητάμε με τον λογισμό. Τον φιλοξενούμε. Τον δικαιολογούμε. Και έτσι του δίνουμε χώρο. Του στρώνουμε τραπέζι στην καρδιά μας. Κι εκείνος θεριεύει. Κι έπειτα απορούμε γιατί δεν έχουμε ειρήνη, γιατί δεν μπορούμε να προσευχηθούμε, γιατί δεν νιώθουμε τη Χάρη του Θεού.
Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέει:
«Αν δεν φυλάξεις τον νου σου, πώς θα φυλάξεις την ψυχή σου;»
Κι εμείς τι κάνουμε; Αφήνουμε τον νου μας αφύλακτο. Να βλέπει ό,τι να 'ναι. Να ακούει ό,τι να 'ναι. Να περιφέρεται αργόσχολος και μολυσμένος. Πώς λοιπόν να σταθεί εκεί ο Θεός;
Ο λογισμός είναι το πρώτο πεδίο μάχης. Εκεί κρίνεται η πνευματική νίκη ή ήττα. Ο άνθρωπος που δεν προσέχει τους λογισμούς του, είναι σαν να έχει αφήσει την πόρτα του σπιτιού του ανοιχτή και να απορεί γιατί τον κλέβουν.
Αλλά δεν είμαστε χωρίς άμυνα. Ο Χριστός μας έδωσε όπλα:
– Την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.»
– Την προσευχή και την νηστεία, που καθαρίζουν τον νου.
– Την εξομολόγηση, που ξεριζώνει τον λογισμό.
– Την Θεία Κοινωνία, που φωτίζει και ζωοποιεί την ψυχή.
– Τον πνευματικό πατέρα, για να φωτίζει με διάκριση το σκοτεινό μας μυαλό.
Όταν έρχεται ο κακός λογισμός, μην του μιλάς. Μην τον αναλύεις. Μην τον γυρίζεις στο μυαλό σου. Πες απλώς: «Ο Χριστός μου δεν θέλει αυτή τη σκέψη.» Κάνε τον σταυρό σου. Πες την ευχή. Τράβα το μυαλό σου αλλού – στην προσευχή, σε έναν ψαλμό, σε έναν καλό λόγο.
Και να θυμάστε:
Ο διάβολος μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του μυαλού μας. Αλλά εμείς κρατάμε το χερούλι.
Μην του ανοίξουμε.
Να ανοίγουμε την καρδιά μας στον Χριστό. Να καθαρίζουμε τον νου μας με ταπείνωση και μετάνοια. Και τότε, ο ίδιος ο Θεός θα κατοικήσει μέσα μας. Όχι με ταραχή. Όχι με σκοτάδι. Αλλά με φως, ειρήνη και χαρά.
π. Παναγιώτης Κιντής
