Αγαπητοί μου!Υπάρχει ένα είδος τύφλωσης χειρότερο από την σωματική:
η πνευματική τύφλωση.
Εκείνη που δεν μας εμποδίζει να περπατάμε στον δρόμο, αλλά μας στερεί τον δρόμο προς την αλήθεια.
Δεν μας εμποδίζει να βλέπουμε τα πρόσωπα γύρω μας, αλλά μας κρύβει το πρόσωπο του Χριστού.
Όσοι μπορέσουμε να συμμετάσχουμε την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία θα ακούσουμε να την ώρα της ευαγγελικής περικοπής για έναν άνθρωπο ο οποίος γεννήθηκε χωρίς ποτέ να δει το φως.
Ήταν στο περιθώριο, αθέατος.
Και όμως, όταν πέρασε από μπροστά του ο Χριστός, δεν Του ζήτησε τίποτα.
Δεν φώναξε, δεν απαίτησε.
Μα ο Χριστός στάθηκε. Τον είδε. Και έσκυψε επάνω του.
Με πηλό φτιαγμένο από χώμα και σάλιο – το ταπεινότερο των υλικών –του άγγιξε τα μάτια και του έδωσε εντολή:
«Ύπαγε νίψαι εις την κολυμβήθρα του Σιλωάμ».
Και εκείνος υπάκουσε.
Χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις.
Και γύρισε βλέποντας.
Η εικόνα είναι δυνατή. Συγκλονιστική.
Μα είναι και συμβολική.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι καθρέφτης όλων μας.
Γιατί, αλήθεια, τι βλέπουμε σήμερα εμείς;
Βλέπουμε τα νέα, βλέπουμε τις ειδήσεις, βλέπουμε τα λάθη των άλλων.
Βλέπουμε διασημότητες, εικόνες, «πνευματικότητα» χωρίς πνεύμα.
Αλλά δεν βλέπουμε εμάς.
Δεν βλέπουμε πόσο έχουμε ξεστρατίσει.
Πόσοι από εμάς έχουμε αίσθηση της ψυχικής μας τύφλωσης;
Πόσοι καταλαβαίνουμε ότι δεν βλέπουμε καθαρά την αλήθεια, την πραγματικότητα, τον Θεό;
Και τι είναι η αλήθεια που δεν βλέπουμε;
Ότι πολλές φορές μιλάμε για τον Θεό αλλά δεν Τον ζούμε.
Τον επικαλούμαστε, αλλά δεν Τον υπακούμε.
Τον κοινωνούμε, αλλά δεν Τον ακολουθούμε.
Τον σταυρώνουμε ξανά με την απάθεια, την αλαζονεία, την ακηδία, και μετά Του ζητάμε… θαύματα.
Ο Χριστός όμως δεν ήρθε να μας διασκεδάσει, αλλά να μας σώσει.
Δεν μας προσφέρει ανακούφιση χωρίς μετάνοια.
Δεν υπόσχεται φως χωρίς καθαρμό.
Η θεραπεία, όπως και στον τυφλό, περνάει από υπακοή, ταπείνωση και νίψη.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη βαθιά αλήθεια:
Φοβόμαστε να δούμε την ψυχή μας.
Γιατί ξέρουμε, στα αλήθεια, τι θα δούμε:
εγωισμό, ματαιοδοξία, φθόνο, κακία, ανελέητη κρίση, πνευματική αδράνεια.
Και γι’ αυτό προτιμάμε να μένουμε στην επιφάνεια.
Στην ασφάλεια των δικαιολογιών.
Στο σκοτάδι της άγνοιας.
Αλλά η άγνοια δεν σώζει.
Η συνήθεια δεν σώζει.
Ο θρησκευτικός τύπος χωρίς καρδιακή μετάνοια δεν σώζει.
Σήμερα, ο Χριστός μας ρωτά:
«Θέλεις να βλέπεις;»
Όχι απλά να "ξέρεις" για τον Θεό.
Αλλά να Τον γνωρίσεις.
Όχι να Τον θυμάσαι μόνο στις γιορτές.
Αλλά να τον ζήσεις μέσα σου.
Θέλεις να σου αποκαλύψω την ψυχή σου;
Να δεις πού αιμορραγεί;
Να Την καθαρίσω, να Την θεραπεύσω, να Την φωτίσω;
Αρκεί να Του πούμε:
«Ναι, Κύριε. Θέλω να βλέπω!»
Και Εκείνος θα μας οδηγήσει κι εμάς στη «κολυμβήθρα» – που είναι η μετάνοια, η εξομολόγηση, η Θεία Κοινωνία, η προσευχή.
Και τότε θα δούμε.
Θα δούμε ποιοι είμαστε.
Θα δούμε πόσο μας αγαπά.
Θα δούμε πού πορευόμαστε.
Θα δούμε ποιος είναι Εκείνος.
Και το φως Του δεν θα μας κάψει. Θα μας λυτρώσει.
Δεν θα μας γκρεμίσει. Θα μας αναστήσει.
Γιατί ο Χριστός δεν αποκαλύπτει για να μας ντροπιάσει, αλλά για να μας σώσει.
Αγαπητοί μου,
ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από τον θόρυβο και την ταχύτητα της εποχής.
Ας τολμήσουμε να κοιτάξουμε την ψυχή μας.
Ας Την πάμε στον Χριστό.
Και Εκείνος – ο μόνος αληθινός Ιατρός –
θα μας δώσει όραση και ζωή.
Και τότε να είμαστε σίγουροι…
αν μπορούσαμε να δούμε την ψυχή μας…
ναι, θα αντέχαμε.
Γιατί θα την βλέπαμε μέσα στο φως του Χριστού.
.jpg)
