Τέτοια ιστορία είναι κι αυτή που τιμά την 29ην Ιουνίου η Εκκλησία. Δύο άνδρες, δύο διαδρομές, ένας προορισμός. Ο Πέτρος: ένας ψαράς, παρορμητικός, πιστός αλλά και φοβισμένος. Ο Παύλος: μορφωμένος, δυνατός, κυνηγός των χριστιανών. Κι όμως, και οι δύο έγιναν Απόστολοι. Και όχι απλώς Απόστολοι, αλλά οι κορυφαίοι. Γιατί εκεί που σταματά η ανθρώπινη δύναμη, αρχίζει η δύναμη του Θεού.
Ο Πέτρος αρνήθηκε. Ο Παύλος πολέμησε. Αλλά δεν έμειναν εκεί. Ο Θεός δεν στάθηκε στα λάθη τους. Τους κοίταξε στα μάτια και τους ζήτησε το πιο απλό και το πιο μεγάλο: «Μ’ αγαπάς;» Και εκείνοι, με όλο τους το είναι, απάντησαν ναι. Κι έγιναν μάρτυρες, εργάτες, σπορείς της ελπίδας μέσα στον κόσμο.
Κι εμείς; Σήμερα, που οι νέοι παλεύουν με αβεβαιότητες, που οι γονείς προσπαθούν να κρατήσουν τις οικογένειες όρθιες μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα, τι μήνυμα μας αφήνουν;
Ότι η αδυναμία δεν είναι τέλος. Ότι το παρελθόν δεν μας φυλακίζει. Ότι ο Χριστός, ακόμη και σήμερα, περνά και μας ρωτά: «Με εμπιστεύεσαι; Θες να ξεκινήσουμε πάλι;»
Δεν χρειάζεται να 'σαι τέλειος για να αγαπήσεις. Αρκεί να θες. Ο Πέτρος και ο Παύλος δεν ήταν άγιοι εξ αρχής. Έγιναν. Με δάκρυα, με κόπο, με αγώνα. Όπως μπορεί να γίνει και κάθε άνθρωπος που δεν τα παρατά.
Μην πιστεύεις τη φωνή που σου λέει ότι δεν αξίζεις. Ούτε τη σκιά που σου ψιθυρίζει ότι δεν αλλάζει τίποτα. Οι Απόστολοι ήταν σαν κι εμάς. Άνθρωποι με λάθη, με πάθη, με πληγές. Κι όμως με τον πνευματικό τους αγώνα έγιναν στήριγμα για τον κόσμο.
Άρα μπορείς κι εσύ. Μπορεί η οικογένειά σου. Μπορεί ο κόσμος ολόκληρος, αν βρει το θάρρος και να πει: «Κύριε, ναι, Σ’ αγαπώ. Με όλα μου τα λάθη. Με όλη μου την καρδιά. Συγχώρεσέ με!»
Και τότε… όλα αλλάζουν.
π. Παναγιώτης Κιντής
.jpg)
