Έρχονται οι γιορτές και φέτος! Και όλα γύρω μας “φωνάζουν” για να μας το θυμίσουν. Φωνάζουν οι στολισμένες πλατείες. Φωνάζουν οι φωτισμένοι δρόμοι. Φωνάζουν οι γιορτινές βιτρίνες. Όλα φωνάζουν πως έρχονται γιορτές, μα τι φωνάζει μέσα μας άραγε πως έρχονται Χριστούγεννα; Γιατί αποξενωθήκαμε τόσο από το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων;
Αυτή η περίοδος μας φανερώνει όσο καμία άλλη τον διχασμό της ανθρώπινης ύπαρξης, τη διαφορά του “γύρω μας” από το “μέσα μας”. Γύρω μας μια φτιασιδωμένη απάτη που μας ξεγελά, μέσα μας μια σκληρή αλήθεια που την αγνοούμε. Ζούμε σε μια εποχή εξωτερικής υπερ - πληρότητας, αλλά εσωτερικής υπέρ - κενότητας. Και ξεγελάμε τους εαυτούς μας. Στολίζουμε ψεύτικα δέντρα, ενώ μέσα μας μαραζώνει κάθε τι το αληθινό. Φωτίζουμε τα σπίτια μας, ενώ μέσα μας παλεύουμε με τα σκοτάδια μας. Γεμίζουμε τα στομάχια μας, ενώ μέσα μας υπάρχει μια αλλιώτικη πείνα. Τι παράξενη αντίφαση που κρύβει αυτή η υπέρ - αφθονία! Τόσες πολλές επιλογές, μα τόση λίγη χαρά. Τόσες πολλές πληροφορίες, μα τόση λίγη σοφία. Μήπως μπερδέψαμε τελικά το γεμάτο τραπέζι με τη γεμάτη ζωή;
Τι είναι λοιπόν αυτό που θα μας ενώσει γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι; Απλά ένα καλομαγειρεμένο φαγητό; Ποιο το νόημα; Τι διαφορά έχει τότε αυτή η μέρα από μια οποιαδήποτε άλλη; Τι θα μας θυμίζει ότι είναι Χριστούγεννα; Οι κόκκινες χαρτοπετσέτες και τα κολονάτα ποτήρια; Και μετά τί; Μόλις “σηκώσουμε” το τραπέζι, τι θα έχει μείνει;
Ας μη νομίσει όμως κανείς ότι αυτά είναι κακά. Δεν είναι! Το πρόβλημα ξεκινά όταν προσπαθούμε να γεμίσουμε την καρδιά μας με πράγματα που προορίζονται για το σώμα. Δίνουμε άραγε προτεραιότητα στις ανάγκες της ψυχής μας; Μια ψυχή που πνίγεται στο περιττό, που ζαλίζεται στη βουή, που κουράζεται στην μάταιη κίνηση. Μια ψυχή που λαχταρά κάπου να ξαποστάσει. Μα που; Που θα βρει αυτό το γαλήνιο κατάλυμα; Που θα ακούσει μια παρηγορητική φωνή που θα την αναπαύσει; Που είναι άραγε αυτή η πολυπόθητη Βηθλεέμ της;
Δεν είναι τόπος η Βηθλεέμ, είναι τρόπος, τρόπος ζωής. Και αυτός ο τρόπος προϋποθέτει μια καρδιά ταπεινή και ήσυχη. Εκεί θα ακουστεί ο ψίθυρος του Θεού. Γιατί ο Θεός δεν φωνάζει, δεν απαιτεί, δεν εκβιάζει, δεν έρχεται με θόρυβο. Έρχεται ήσυχα και διακριτικά, έτσι όπως γεννήθηκε στην φάτνη των αλόγων. Ίσως για αυτό να αδυνατούμε να Τον ακούσουμε. Όχι επειδή απουσιάζει, αλλά επειδή εμείς είμαστε υπερβολικά γεμάτοι για να Τον χωρέσουμε μέσα μας. “Οὐκ ἦν τόπος ἐν τῷ καταλύματι” της καρδιάς μας. Ο Χριστός δεν “στριμώχνεται”. Πρέπει εμείς να κενωθούμε. Και τότε το κενό δίνει χώρο στο καινό! Τότε έρχεται η πραγματική πληρότητα, όταν πάψουμε να γεμίζουμε και ξεκινήσουμε να αδειάζουμε. Όταν τολμήσουμε να πούμε “φτάνει”. Όταν αφήσουμε στην άκρη τα ασήμαντα για να μείνει χώρος για κάτι πιο σημαντικό. Όταν μεριάσουμε τα ψεύτικα για να χωρέσει το αληθινό, ο Αληθινός… Διότι τελικά δεν σώζει αυτό που γεμίζει τα χέρια μας, αλλά Αυτός που γεμίζει την καρδιά μας!
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!
Παναγιώτης Σελίμος
