Κρατώ στα χέρια μου τη φωτογραφία του Αγίου Νεκταρίου. Του σπουδαίου αυτού μάρτυρα της καρτερίας και της υπομονής.Του αθώου θύματος της ανθρώπινης αδικίας.
Παρατηρώντας τον αισθάνομαι βαθύ σεβασμό. Αλλά παράλληλα και μια συστολή. Ένα είδος ντροπής για τον εαυτό μου, η οποία απορρέει από την ακούσια σύγκρισή μου μ’ εκείνον και την ταυτόχρονη συνειδητοποίηση τού ψυχικού μου ελλείμματος. Αλλά και από ένα αίσθημα ενοχής για το ερώτημα που αυτόματα προκύπτει μέσα μου: αλήθεια, αν συνέβαινε να ζω στην εποχή του και να βρίσκομαι στο ποίμνιό του, με ποιους θα συντασσόμουν; Μ’ εκείνους που τον ανακήρυξαν άγιο; Ή μ’ εκείνους, που τον επικήρυξαν ως θεομπαίχτη;