Πολλοί άνθρωποι σήμερα σοκάρονται στο άκουσμα των αναθεμάτων που
αναγιγνώσκονται (λαμπρά τη φωνή) υπό των Ιερέων κατά την λιτάνευση των Αγίων
Εικόνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Θεωρούν πως είναι εκδήλωση μίσους,
φανατισμού και εν γένει ασυμβίβαστη με τον Χριστιανισμό ως θρησκεία της αγάπης
με αρχηγό τον πράο και γλυκύ Ιησού. Λησμονούν όμως ή και αγνοούν ακόμη, πως ο
Χριστός που όχι απλά έχει αγάπη αλλά είναι ο ίδιος η αγάπη (ο Θεός αγάπη εστί),
ενίοτε χρησιμοποίησε σκληρούς λόγους προς ανθρώπους που με την διδασκαλία και
τον τρόπο ζωής τους έθεταν σε κίνδυνο τη σωτηρία των ψυχών του λαού του Θεού.
Ενδεικτικά αναφέρουμε: «όφεις γεννήματα εχιδνών», «τάφοι ανεωγμένοι»,
«υποκριταί», «μωροί» κτλ. Ασφαλώς δεν είμαστε
εμείς οι σημερινοί αγαπολόγοι και αγαπούληδες πιο ενάρετοι κι από τον ίδιο τον
Κύριο ο οποίος όταν είδε την ασέβεια και τη βλασφημία των εμπόρων στο Ναό,
ανέτρεψε τους πάγκους και τους εξεδίωξε με το φραγγέλιο. Ούτε είμαστε βεβαίως
αγιότεροι των θεοφόρων Πατέρων μας οι οποίοι από πλεόνασμα αγάπης και μέριμνας
για τη σωτηρία του ποιμνίου τους, στιγμάτισαν τους εχθρούς της αληθινής πίστης
και πολεμίους της Μίας Εκκλησίας, ως όργανα του Σατανά και πλανεμένους οδηγούς
που κατευθύνουν τον άνθρωπο αναπόφευκτα στη φοβερή Κόλαση.
Θα τολμούσαμε άραγε ποτέ να χαρακτηρίσουμε αγενή ένα βοσκό
που θα έλεγε στα πρόβατά του να προσέχουν τον λύκο διότι είναι αιμοβόρος και
κακός;
Θα σκεφτόμασταν άραγε ποτέ να ονομάσουμε ρατσιστή έναν γονέα
που θα νουθετούσε τα παιδιά του να μη συναναστρέφονται ναρκομανείς ή
εγκληματίες διότι θα καταστρέψουν τη νεότητά τους;
Θα διανοούμασταν ποτέ να θεωρήσουμε υπερβολικό ένα τροχονόμο
που θα μας συμβούλευε να μην ακολουθήσουμε κάποιον επικίνδυνο δρόμο που οδηγεί
σε γκρεμό, αλλά να μείνουμε προσηλωμένοι στη ασφαλή οδό;
Διαπιστώνουμε λοιπόν πως τα αναθέματα συνετάχθησαν με
θεοπνευστία από τους μεγάλους φωστήρες της οικουμένης τους θεοφόρους Πατέρες
της Εκκλησίας, προκειμένου να υπενθυμίζουν σε όλους πως οι Ορθόδοξοι Ποιμένες
αγρυπνούν, επισκοπούν, εντοπίζουν και στιγματίζουν τους συνεχιστάς του
αρχεκάκου όφεως, του πατρός του ψεύδους ο οποίος αιωνίως επιχειρεί να διαβάλει την
ορθή εικόνα του Θεού στον άνθρωπο δια των πιστών οργάνων του ήτοι των αιρέσεων.
Επειδή όμως οι αιρέσεις δεν σταμάτησαν στον Άρειο και στον
Νεστόριο, αλλά σαν επιδημία εξαπλώνονται στους έσχατους καιρούς που ζούμε,
ταπεινά φρονεί ο γράφων, θα έπρεπε τα αναθέματα, αυτές οι προστατευτικές
ασπίδες της Εκκλησίας, να επεκταθούν και προς άλλους εχθρούς της Αληθείας όπως:
1) Ο αιρεσιάρχης Παπισμός
2) Ο πλήρως αποκομμένος της Ιεράς
Παραδόσεως, των Πατερικών διδαχών και της κοινωνίας των Αγίων, Προτεσταντισμός
3) Το τέκνον του Αρείου ο Χιλιασμός
4) Η παναίρεση του Οικουμενισμού και του
θρησκευτικού συγκρητισμού
5) Η προσκυνούσα το είδωλο του Εωσφόρου
το τραγόμορφο Μπάθομετ και πολεμούσα λυσσαλέα τα Ιερά και Όσια μας, την Πίστη
την Πατρίδα και την Οικογένεια, ΜΑΣΩΝΙΑ
Π.ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ
Ι.Ν.ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΗΣ ΝΕΟΥ ΡΟΕΙΝΟΥ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ
