Στις 11 Μαΐου αυτού του έτους εορτάζεται η ετήσια εορτή προς τιμήν της μητέρας και γενικά της μητρότητας. Δεν είναι απλώς μια ευκαιρία για λουλούδια και κάρτες. Είναι μια ημέρα βαθιάς πνευματικής σημασίας, ιδιαίτερα για εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Είναι η ημέρα που πρέπει να στρέφουμε πρώτα το βλέμμα μας στην Παναγία, την Υπέρμαχο Στρατηγό της πίστης μας, την τέλεια Μητέρα, το πρότυπο ταπεινότητας, αυταπάρνησης και θυσιαστικής αγάπης.
Η μητέρα είναι ιερό πρόσωπο. Δεν είναι μόνο αυτή που γεννά, αλλά αυτή που μορφώνει ψυχές. Όποια γυναίκα φέρει το όνομα της μητέρας, κρατά ένα βαρύ, Θεόσδοτο αξίωμα. Δεν της ανήκει το παιδί — της εμπιστεύθηκε ο Θεός μια ψυχή αθάνατη. Και γι' αυτό, η ευθύνη της δεν σταματά στη φροντίδα του σώματος, αλλά κορυφώνεται στην καθοδήγηση προς τον Χριστό.
Όμως, με θλίψη βλέπουμε πως δεν τιμούν όλες οι μητέρες αυτό το ιερό καθήκον. Υπάρχουν μητέρες που πληγώνουν τα παιδιά τους, που τα καταπιέζουν, τα ελέγχουν, τα εμποδίζουν να αναπνεύσουν, να ζήσουν ελεύθερα, να βαδίσουν προς τον Θεό. Υπάρχουν μητέρες που με λόγια πικρά, με σκληρότητα, με αδιαφορία ή υπερηφάνεια, διαλύουν ψυχές αντί να τις θεραπεύουν.
Αυτές οι πράξεις δεν έχουν θέση στο ευαγγέλιο της αγάπης. Η Ορθοδοξία δεν αγιοποιεί τη μητρότητα αυτόματα. Αγιάζεται η μητέρα που αγαπά, που προσεύχεται, που συγχωρεί και που πονά μαζί με το παιδί της, χωρίς να το φυλακίζει στον εγωισμό της. Δεν είναι ευλογημένη η μητέρα που κάνει το παιδί της προέκταση των δικών της φιλοδοξιών, ούτε εκείνη που το κρατά αιχμάλωτο των φόβων ή της πικρίας της.
Επίσης, με βαθιά συγκίνηση πρέπει να τιμούμε και τις μητέρες που έχουν φύγει από αυτή τη ζωή. Μητέρες που αγωνίστηκαν, έκλαψαν, προσευχήθηκαν. Για αυτές ανάβουμε κερί, τελούμε μνημόσυνο, προσευχόμαστε: «Ανάπαυσον, Κύριε, τὴν ψυχὴν τῆς δούλης σου». Η προσευχή για τις κεκοιμημένες μητέρες είναι η μεγαλύτερη προσφορά μας προς αυτές, μεγαλύτερη κι από λουλούδια και γλυκά λόγια.
Η Ημέρα της Μητέρας, λοιπόν, είναι μια ημέρα ευγνωμοσύνης, αλλά και περισυλλογής. Να τιμούμε εκείνες που αγάπησαν αληθινά. Να προσευχόμαστε για όσες έχουν φύγει από την εφήμερη αυτή ζωή. Και να υπενθυμίζουμε με αγάπη σε εκείνες που λησμονούν τον δρόμο της αληθινής μητρότητας ότι η αληθινή μάνα δεν πληγώνει — γιατρεύει. Δεν καταδυναστεύει — ευλογεί. Δεν ζητά — προσφέρει.
Και ας μην ξεχνάμε: η μητέρα δεν τιμάται μόνο μια φορά τον χρόνο. Η τιμή στη μάνα είναι καθημερινό χρέος, γραμμένο στην καρδιά και στη συνείδηση κάθε ανθρώπου. Με έναν λόγο, μια προσευχή, μια πράξη αγάπης, ανταποδίδουμε, έστω και λίγο, απ’ όσα μας χάρισε.
Έτη καλά και αγιασμένα στις αληθινές μητέρες. Αιωνία η μνήμη στις κεκοιμημένες. Και μετάνοια και φώτιση στις μητέρες που έχουν ξεχάσει το ιερό τους καθήκον.
Όμως, με θλίψη βλέπουμε πως δεν τιμούν όλες οι μητέρες αυτό το ιερό καθήκον. Υπάρχουν μητέρες που πληγώνουν τα παιδιά τους, που τα καταπιέζουν, τα ελέγχουν, τα εμποδίζουν να αναπνεύσουν, να ζήσουν ελεύθερα, να βαδίσουν προς τον Θεό. Υπάρχουν μητέρες που με λόγια πικρά, με σκληρότητα, με αδιαφορία ή υπερηφάνεια, διαλύουν ψυχές αντί να τις θεραπεύουν.
Αυτές οι πράξεις δεν έχουν θέση στο ευαγγέλιο της αγάπης. Η Ορθοδοξία δεν αγιοποιεί τη μητρότητα αυτόματα. Αγιάζεται η μητέρα που αγαπά, που προσεύχεται, που συγχωρεί και που πονά μαζί με το παιδί της, χωρίς να το φυλακίζει στον εγωισμό της. Δεν είναι ευλογημένη η μητέρα που κάνει το παιδί της προέκταση των δικών της φιλοδοξιών, ούτε εκείνη που το κρατά αιχμάλωτο των φόβων ή της πικρίας της.
Επίσης, με βαθιά συγκίνηση πρέπει να τιμούμε και τις μητέρες που έχουν φύγει από αυτή τη ζωή. Μητέρες που αγωνίστηκαν, έκλαψαν, προσευχήθηκαν. Για αυτές ανάβουμε κερί, τελούμε μνημόσυνο, προσευχόμαστε: «Ανάπαυσον, Κύριε, τὴν ψυχὴν τῆς δούλης σου». Η προσευχή για τις κεκοιμημένες μητέρες είναι η μεγαλύτερη προσφορά μας προς αυτές, μεγαλύτερη κι από λουλούδια και γλυκά λόγια.
Η Ημέρα της Μητέρας, λοιπόν, είναι μια ημέρα ευγνωμοσύνης, αλλά και περισυλλογής. Να τιμούμε εκείνες που αγάπησαν αληθινά. Να προσευχόμαστε για όσες έχουν φύγει από την εφήμερη αυτή ζωή. Και να υπενθυμίζουμε με αγάπη σε εκείνες που λησμονούν τον δρόμο της αληθινής μητρότητας ότι η αληθινή μάνα δεν πληγώνει — γιατρεύει. Δεν καταδυναστεύει — ευλογεί. Δεν ζητά — προσφέρει.
Και ας μην ξεχνάμε: η μητέρα δεν τιμάται μόνο μια φορά τον χρόνο. Η τιμή στη μάνα είναι καθημερινό χρέος, γραμμένο στην καρδιά και στη συνείδηση κάθε ανθρώπου. Με έναν λόγο, μια προσευχή, μια πράξη αγάπης, ανταποδίδουμε, έστω και λίγο, απ’ όσα μας χάρισε.
Έτη καλά και αγιασμένα στις αληθινές μητέρες. Αιωνία η μνήμη στις κεκοιμημένες. Και μετάνοια και φώτιση στις μητέρες που έχουν ξεχάσει το ιερό τους καθήκον.
