Καθημερινά γίνονται θαυμάσια πράγματα, τα οποία ή παραβλέπουμε ή προσπαθούμε να τα ερμηνεύσουμε με την περιορισμένη ανθρώπινη λογική. Με τον ορθολογισμό της ανθρώπινης σκέψης να κατανοήσουμε τα θαυμαστά. Καλή η ανθρώπινη λογική, αλλά, να έχουμε ανοικτά πιο πολύ τα μάτια της ψυχής παρά του σώματος για να αντιλαμβανόμαστε τα θαυμαστά. Ο δρόμος προς την θέωση κατά χάρη δεν εξαρτάται από το επάγγελμά μας. Η προαίρεση η αγαθή και της ψυχής τα ανοικτά μάτια πολύ βοηθούν.
Αναφερόμαστε στον εκατόνταρχο του Ευαγγελίου, που ήταν παρών κατά την διάρκεια της Σταύρωσης του Θεανθρώπου. Τα ιερά Ευαγγέλια δεν αναφέρουν το όνομά του, απλά γράφουν «εκατόνταρχος»‧ τον βαθμό του στην στρατιωτική ιεραρχία των Ρωμαίων της εποχής. Η Ιερά Παράδοση μας κληροδότησε το όνομα Λογγίνος. Εκατόνταρχος ονομάζετο διότι ήταν επικεφαλής εκατό στρατιωτών. Καταγόταν από την Σανδιάλη της Καππαδοκίας και ήταν μέλος της Ιουδαϊκής Συναγωγής. Στους χρόνους της επίγειας ζωής του Χριστού ήταν υπό τας διαταγάς του Πόντιου Πιλάτου.
Ο Λογγίνος έλαβε εντολή από τον Πόντιο Πιλάτο να επιστατήσει με τους στρατιώτες του των φρικτών Παθών του Χριστού και της Σταυρώσεώς Του. Ήταν αυτόπτης μάρτυρας των βασανιστηρίων, των ύβρεων και χλευασμών αλλά και της Σταυρώσεως του Λόγου του Θεού στον Γολγοθά. Οι μαθητές του Χριστού για τον φόβο των Ιουδαίων κρύφτηκαν. Ο Λογγίνος είναι κοντά Του, δίπλα Του. Δεν είναι μόνο το «επαγγελματικό» καθήκον. Αυτό που αισθάνεται είναι κάτι άλλο. Η προαίρεσή του η αγαθή του λέγει ότι ο Χριστός δεν είναι κοινός άνθρωπος.
Πράγματι, την έκτη ώρα ο ήλιος έχασε το φως του και η γη βυθίστηκε στο σκοτάδι για τρεις ώρες (Ματθ. κζ' 45, Μάρ. ε' 33 και Λουκ. κγ' 44). Την ενάτη ώρα ο Κύριος παραδίδει το πνεύμα Του, όχι ως κοινός άνθρωπος. Δεν περιήλθε σε κωματώδη κατάσταση αν και ήταν έξι ώρες σταυρωμένος. Πριν παραδώσει το πνεύμα Του αναβόησε: «ηλί, ηλί, λιμά σαβαχθανί» δηλαδή «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες» (Ματθ. κζ 46, Μάρ.κου ιε, 34).Έπειτα, γράφουν τα Ευαγγέλια : «Και φωνήσας φωνή μεγάλη ο Ιησούς είπε˙ πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου˙ και ταύτα ειπών, εξέπνευσεν˙ ιδών δε ο Εκατόνταρχος το γενόμενον εδόξασε τον Θεόν, λέγων, όντως ο άνθρωπος ούτος δίκαιος ήν» (Λουκ.ά κγ' 46 – 47). Αμέσως, με τον θάνατο του Θεανθρώπου, η γη σείεται από σεισμό, το καταπέτασμα του ναού σχίζεται σε δυο κομμάτια, βουνά και πέτρες ανοίγουν και νεκροί ανασταίνονται και πορεύονται στην πόλη(Ματθ. κζ' 51-53, Μάρ. ιε' 38 και Λουκ. κγ' 45-46).
Τα πρωτόγνωρα και θαυμαστά αυτά γεγονότα είδε ο Λογγίνος και τρόμαξε. Η αγαθή του προαίρεση πείστηκε ότι αυτά τα θαύματα δεν έγιναν τυχαία. Ο Σταυρωθείς δεν είναι κοινός θνητός και αναφωνεί - ομολογεί : «Αληθώς ο άνθρωπος ούτος, Υιός ήν Θεού» (Μάρ. ιε' 39, Λουκ. κγ' 47 και Ματθ. κζ' 54). Ο Άγιος Λογγίνος γίνεται ο πρώτος ομολογητής της Θεότητος του Κυρίου μετά τον ληστή. Το ίδιο ομολογούν και οι στρατιώτες του (Ματθ. κζ' 54).
Η ομολογία έγινε από τον Άγιο Λογγίνο που είχε καθαρή καρδιά και αγαθή διάθεση και όχι από τους μοχθηρούς γραμματείς και φαρισαίους. Ο Άγιος ομολογεί ενώπιον των φαρισαίων : «Αληθώς ο άνθρωπος ούτος, Υιός ήν Θεού». Ο Θεός του επιφυλάσσει και άλλη «τιμή». Διατάχθηκε από τον Πιλάτο να φυλάξει με την κουστωδία του τον τάφο του Χριστού, για να μη το κλέψουν οι μαθητές Του. Έτσι, συγκλονίστηκε από τον μεγάλο σεισμό αυτός και οι στρατιώτες του. Έγινε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας της αναγγελίας της Αναστάσεως του Κυρίου από τον λευκοφορεμένο άγγελο προς τις μυροφόρες. Υψίστη τιμή να είναι παρών σε αυτή την στιγμή. Για αυτό έλεγε: «Τώρα, ποιος μπορεί να μου κλονίσει το "πιστεύω" μου. Ιδού ο κενός Τάφος, τα εντάφια, το σουδάριο, ο αποκυλισθείς λίθος».
Πληροφορηθέντες οι Γραμματείς την Ανάσταση του Χριστού αρχίζουν να διαδίδουν ότι οι μαθητές Του έκλεψαν το σώμα Του την νύκτα και αφού δωροδόκησαν αρκετούς στρατιώτες προσπάθησαν να «πείσουν» τον Άγιο και δυο στρατιώτες. Αρνήθηκαν την πίεση και διακήρυξαν σθεναρά την Θεότητα του Κυρίου. Οι αμετανόητοι Φαρισαίοι και Γραμματείς αποφασίζουν να τους σκοτώσουν. Ο Άγιος πετά την χλαμύδα και την ζώνη και αναχωρεί για την Καπαδοκία, όπου κηρύττει «Χριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα εκ νεκρών».. Μαζί του και οι δυο στρατιώτες. Πολλοί ακούγοντας τον Άγιο ασπάζονται τον Χριστιανισμό.
Οι Χριστομάχοι Ιουδαίοι με δωροδοκία αναγκάζουν τον Πιλάτο να καταγγείλει τον Άγιο στον Καίσαρα της Ρώμης Τιβέριο ως εχθρό της Ρώμης. Ο Τιβέριος υπογράφει διάταγμα για την θανατική καταδίκη του Αγίου και των δυο στρατιωτών. Ο Πιλάτος στέλνει στρατιώτες να συλλάβουν και να θανατώσουν τον μακάριο Λογγίνο.
Ο Άγιος μαζί με τους στρατιώτες ζουν ήρεμη κοινοβιακή ζωή έξω από την πόλη. Οι στρατιώτες φθάνουν στο σπίτι και χωρίς να τον γνωρίσουν του ζητούν να τους πληροφορήσει που βρίσκεται ο Λογγίνος και οι στρατιώτες του και δεν αναφέρουν τον πραγματικό λόγο της αναζήτησης. Ο Άγιος πήρε την πληροφορία ότι αυτοί θέλουν να τον συλλάβουν και να τον σκοτώσουν. Ο Άγιος απαντά: «Μην ανησυχείτε, εγώ θα σας τον υποδείξω αυτόν που ζητείτε». Δίνει εντολή στους οικείους του: «Πολυτελή παραθήσωμεν τράπεζαν, τοις επί το δείπνον ημών καλούσι το βασιλικόν» . Στο δείπνο οι στρατιώτες αποκαλύπτουν τον σκοπό της αναζήτησης του Λογγίνου. Ο Άγιος δεν δραπετεύει για να σώσει το κεφάλι του αλλά καλεί να έλθουν και οι δυο στρατιώτες και παραθέτει αβραμιαία φιλοξενία.
Μετά από ημέρες τρεις έρχονται και οι δυο στρατιώτες του. Και οι τρείς με χαρά ζητούν να εκτελέσουν την αποστολή τους οι φιλοξενούμενοι στρατιώτες. Στην αρχή αμφιβάλλουν αν είναι πράγματι αυτοί οι καταζητούμενοι. Αισθάνονται άσχημα για την άψογη φιλοξενία. Τελικά πείθονται οι στρατιώτες και αποκεφαλίζουν και τους τρείς. Οι ψυχές τους λαμβάνουν τα αμάραντα στεφάνια της δόξης.
Τα κεφάλια των αποκεφαλισθέντων παραδίδονται στον Πιλάτο ως αποδεικτικά στοιχεία. Ο Πιλάτος τα πετά σε χωματερή και η κεφαλή του Αγίου ανευρίσκεται με θαυμαστό τρόπο μετά από χρόνια πολλά από την τυφλή Άννα που βρίσκει το φως της.
Στο Λογγίνο και στους δύο στρατιώτες του «εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνο εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. α' 29). Το ημερολόγιο έγραφε 16 Οκτωβρίου, ημερομηνία που τιμά η Αγία μας Εκκλησία την ετήσια μνήμη τους.
Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός
